"Ik stuurde mijn kinderen weg uit El Fasher om hun leven te redden"

Ik stuurde mijn kinderen weg uit El Fasher om hun leven te redden. Het was een ontzettend moeilijke beslissing, en het is nog steeds zwaar om zonder hen te zijn. Toen ze vertrokken, huilden mijn kinderen en riepen ze: ‘Baba, we laten je niet alleen, Baba, jij zult hier niet alleen overleven.’ Maar ik moest hen beschermen.

Evacueren uit het ziekenhuis
Mijn vrouw beviel van ons jongste kind op de dag dat de oorlog begon. De gevechten bereikten net El Fasher en iedereen verkeerde in chaos. Het medisch personeel zei ons dat we het ziekenhuis moesten evacueren, omdat het werd aangevallen. Mijn vrouw, mijn pasgeboren baby en ik vluchtten uit het ziekenhuis. Toen we thuiskwamen, vond ik mijn kinderen met hun tante. Uit angst voor het bombardement had hun tante hen beschermd door hen in de keuken te verstoppen.

Mijn huis werd twee keer gebombardeerd terwijl mijn gezin nog bij elkaar was. De eerste keer dat het gebeurde, waren mijn kinderen in paniek en huilden ze van angst. We bleven nog drie maanden samen, maar na het tweede bombardement besloot ik dat mijn kinderen moesten vertrekken.

Verteerd door angst
Na het bombardement verloren de kinderen hun eetlust, verteerd door angst. Ze leerden een nieuwe taal: de taal van oorlog, de taal van hoe je een luchtaanval overleeft, zoals het sprenkelen van water op je bed om te voorkomen dat vuur zich door scherven verspreidt.

Sindsdien zijn twee jonge mannen uit mijn familie omgekomen in El Fasher en drie anderen gewond geraakt. Elke dag krijgen we nieuws over mensen die zijn gestorven of gewond geraakt.

In deze oorlog en in deze stad vinden dagelijks misdaden tegen kinderen plaats. Vorige week nog werden drie kinderen gedood. Kinderen lopen hier dagelijks gevaar, vooral degenen die op straat moeten leven omdat ze hun ouders zijn verloren of van hen gescheiden zijn.

Schaarste
Het is nu erg moeilijk om voedsel te vinden in El Fasher omdat er niets meer op de markt is. Soms eten we één of twee maaltijden per dag, en altijd dezelfde paar dingen. Er is nauwelijks geld, en hoewel we soms nog online kunnen bankieren, hebben sommige mensen op de markt geen bankrekening, waardoor we hun goederen niet kunnen kopen.

Er is geen schoon drinkwater meer in de stad, dus mensen zijn afhankelijk van putten voor drinkwater en om zich te wassen. Sommige putten leveren zout water, ander water is onrein, waardoor veel mensen ziek worden. Ik heb al meerdere keren diarree gehad.

De stad is vervuild door afval, en door deze vuiligheid zijn vliegen, muggen en andere insecten in grote aantallen aanwezig.

Geen medische zorg
Er zijn geen functionerende ziekenhuizen meer in El Fasher, behalve één, dat vroeger een kraamkliniek was en nu noodhulp verleent. Sommige mensen gebruiken het ook voor niet-spoedeisende medische zorg, maar er is een groot tekort aan medicijnen. Uit angst voor bombardementen durven mensen soms niet naar het ziekenhuis en kopen ze medicijnen op de zwarte markt. Die zijn duur, en zelfs dan zijn ze niet altijd betrouwbaar; soms worden medicijnen vervangen door een vergelijkbaar middel of een product van onbekende oorsprong.

Toen mijn kinderen nog in El Fasher waren, kregen ze malaria en was het moeilijk om hen behandeld te krijgen. Een tijd geleden had ik een ooginfectie die veel voorkwam in de stad. Ik moest medicijnen kopen op de markt, maar het voorgeschreven medicijn was niet beschikbaar, dus gaf de apotheker me iets anders. Het was niet het juiste medicijn, en het hielp niet tegen de pijn.

El Fasher is nu bijna zeven maanden belegerd. Hoewel de wereld weet wat er gebeurt, lijkt er geen interesse om ons uit deze situatie te redden. Er is een ernstig gebrek aan voorzieningen en een enorm aantal mensen, waaronder veel kinderen, gewonden en doden. Hierdoor leven de mensen in El Fasher nu zonder hoop.

_{^{*Namen zijn veranderd voor de veiligheid}}